We zijn net terug van vakantie. Heerlijk uitgerust. Na een dag is het alweer zo ver. Bam. De vermoeidheid slaat toe. Net of we niet weg zijn geweest. Hoe kan dat?

Thuis heb je een dagelijks leven dat in de loop van de tijd een bepaald patroon heeft ontwikkeld. Een patroon van afspraken, verwachtingen en verantwoordelijkheden. Op vakantie valt dat patroon weg en kun je doen wat je wilt. Er zijn maar weinig dingen waar je aan hoeft te denken. Juist omdat er zo weinig om handen is kun je goed tot rust komen.

Dan kom je thuis van vakantie en stap je weer het patroon binnen. De vakantiespullen moeten worden opgeruimd, het huis moet binnen no-time schoon, de was moet gedaan worden, de stapels post en e-mails moeten worden weggewerkt... Maar waarom eigenlijk? Van wie moeten al die dingen? Wie verwacht dat van je? Meestal leg je jezelf die verwachtingen op. Maar zijn al die dingen werkelijk nú nodig?

Als we dit doortrekken naar alles wat je doet in je leven, waarom doe je alles dan? Omdat je jezelf verwachtingen oplegt, omdat je partner verwachtingen heeft, omdat je baas of collega’s je verwachtingen opleggen, omdat de gemeente iets van je verwacht, omdat God misschien iets van je verwacht?

Weet je, de Here Jezus zei toen Hij gekruisigd werd: “Het is volbracht.” (Jh. 19:30). Zijn werk is af, volledig volbracht. Jij kunt daar niets meer aan toevoegen. God verwacht niks van je, Jezus heeft alles al gedaan.

Wat blijft er dan nog over? Dankbaarheid, liefde, aanbidding. Leef vanuit dankbaarheid voor wat Jezus heeft gedaan. Leer God lief te hebben. Neem aanbidding als levensstijl aan. Dan wordt Hij werkelijk de nummer 1, de eerste prioriteit in je leven.

Als je leert leven vanuit deze waarheid, dan ga je leren om alles vanuit aanbidding te doen. Zelfs de vakantiespullen opruimen of je mail bijwerken. Ook daarmee kun je God eren.

Als God geen verwachtingen van je heeft, zou je jezelf dan nog verwachtingen opleggen? Natuurlijk, wat je zegt moet je ook doen (“Laat jullie ja ja zijn, en jullie nee nee”, Mt. 5:37), afspraken moet je nakomen. Maar het wordt allemaal wel een stuk relaxter.

Je dagelijks leven gaat meer lijken op vakantie en minder op het patroon van verwachtingen. Je leeft vanuit de rust, de intimiteit met God, de wetenschap dat jij niks kunt toevoegen aan wat Hij al heeft gedaan. Je doet alles tot eer van God, om Hem te aanbidden. Je hebt 365 dagen per jaar vakantie.

Herken jij het patroon in je dagelijks leven? Welke verwachtingen heb jij van jezelf? Hoe denk jij dat God hiernaar kijkt?